دمی چون شمع گر جیب تغافل چاک می کردم

به مژگان زبن شبستانها سیاهی پاک می کردم

به این گرد چمن چیزی که دارد اضطراب من

گر از پا می نشستم عالمی را خاک می کردم

قضا گر می گرفت از من غبار قدردانیها

فلکها را زمین سایه های تاک می کردم

به جست و جو اگر حاصل شدی اقبال پا بوسش

سر افتاده را پیش از قدم چالاک می کردم

به یاد لعل اوگر می کشیدم از جگر آهی

رگ یاقوت را بال خس و خاشاک می کردم

گذشت آن محمل فرصت که در بزم تماشایش

به هر دیدن چو مژگان صد گریبان چاک می کردم

به پرواز آن قدر مایل نشد عنقای رنگ من

که شاهین کبوتر خانهٔ افلاک می کردم

به صید دشت امکان همتم راضی نشد ورنه

فلک هم حلقه واری بود اگر فتراک می کردم

به این وضعی که می ریزم عرق در دشت و در بیدل

غبار خودسری کاش اندکی نمناک می کردم